Żywy Różaniec w Lucernie

Jesteśmy wspólnotą Żywego Różańca, która powstała 15 listopada 2015 r. Pragniemy modlić się o nawrócenie Polonii szwajcarskiej oraz w innych intencjach. Jest nas 20 osób, są obecne także dzieci. Czekamy na wszystkich, którzy są gotowi codziennie odmawiać 1 dziesiątkę różańca. Zmiana tajemnic odbywa się zawsze w drugą niedzielę miesiąca po Mszy św. Serdecznie zapraszamy do stworzenia drugiej róży!

Intencje na czerwiec 2016

Intencja stała:

O żywą wiarę i łaskę nawrócenia dla Polonii szwajcarskiej, szczególnie z naszego ośrodka

 

Intencje dodatkowe:

O powstanie drugiej Róży Różańcowej w Lucernie, za Dni Młodzieży w Krakowie

Obowiązki i przywileje członków Żywego Różańca

Obowiązki członków Żywego Różańca

1. Codzienne rozważanie jednej wyznaczonej tajemnicy różańca świętego, opuszczenie tej modlitwy nie sprowadza grzechu ciężkiego

2. Udział w miesięcznym spotkaniu formacyjnym połączonym ze zmianą tajemnic

3. Uczestnictwo w życiu sakramentalnym Kościoła

4. Rozszerzanie czci Najświętszej Maryi Panny przykładem życia i działalnością apostolską, zwłaszcza przez krzewienie modlitwy różańcowej

5. Odważne stawanie w obronie wiary

6. Udział w pogrzebie członka Żywego Różańca należącego do tej samej róży (koła)

7. Kapłani należący do Stowarzyszenia ofiarują raz w roku Ofiarę Mszy świętej w intencji Żywego Różańca

8. Osoby zakonne ofiarują w tej samej intencji jedną Komunię świętą w roku.

 

 

Przywileje członków Żywego Różańca

Członek Żywego Różańca odmawiając 1 dziesiątkę dziennie dostępuje takich łask jakby odmówił cały różaniec. Dzieje się tak, gdyż jest on we wspólnocie modlitewnej i kolejne osoby z róży dopełniają modlitwę różańcową rozważając pozostałe tajemnice.

 

Każdy z członków Żywego Różańca, na podstawie przywileju udzielonego przez Stolicę Apostolską (Dekret Penitencjarii Apostolskiej z dnia 25.10.1967), może uzyskać odpust zupełny (darowanie kary czyśćcowej) pod zwykłymi warunkami (stan łaski uświęcającej, przyjęcie w danym dniu Komunii św., odmówienie Wierzę w Boga, Ojcze nasz i Zdrowaś Maryjo w intencjach ojca św.). Dni uzyskania odpustu zupełnego:

 

1. Dzień przyjęcia do Stowarzyszenia Żywego Różańca

2. Uroczystość Narodzenia Pańskiego (25 grudnia)

3. Święto Ofiarowania Pańskiego (2 lutego)

4. Uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego (data ruchoma)

5. Uroczystość Zwiastowania Pańskiego (25 marca)

6. Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny (15 sierpnia)

7. Wspomnienie Najświętszej Maryi Panny Różańcowej (7 października)

8. Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny (8 grudnia)

 

Obietnice różańcowe przekazane przez Matkę Bożą bł. Alanowi z La Roche

1. Wszyscy, którzy wiernie Mi służyć będą odmawiając Różaniec św. otrzymają pewną szczególną łaskę

2. Wszystkim odmawiającym pobożnie mój Różaniec przyrzekam Moją szczególniejszą opiekę i wielkie łaski

3. Różaniec będzie najpotężniejszą bronią przeciw piekłu, wyniszczy pożądliwości, usunie grzechy, wytępi herezje

4. Cnoty i święte czyny zakwitną - najobfitsze zmiłowanie uzyska dla dusz od Boga; serca ludzkie odwróci od próżnej miłości świata, a pociągnie do miłości Boga i podniesie je do pragnienia rzeczy wiecznych; o, ileż dusz uświęci ta modlitwa

5. Dusza, która poleca Mi się przez Różaniec - nie zginie

6. Ktokolwiek odmawiać będzie pobożnie Różaniec św., rozważając równocześnie Tajemnice Święte nie dozna nieszczęść, nie doświadczy gniewu Bożego, nie umrze nagłą śmiercią; nawróci się, jeśli jest grzesznikiem, jeśli zaś sprawiedliwym - wytrwa w łasce i osiągnie życie wieczne

7. Prawdziwi czciciele Mego Różańca nie umrą bez Sakramentów Świętych

8. Chcę, aby odmawiający Mój Różaniec, mieli w życiu i przy śmierci światło i pełnię łask, aby w życiu i przy śmierci uczestniczyli w zasługach Świętych

9. Codziennie uwalniam z czyśćca dusze, które Mnie czciły modlitwą różańcową

10. Prawdziwi synowie Mego Różańca osiągną wielką chwałę w niebie

11. O cokolwiek przez Różaniec prosić będziesz - otrzymasz

12. Rozszerzającym Mój Różaniec przybędę z pomocą w każdej potrzebie

13. Uzyskałam u Syna Mojego, aby wpisani do Bractwa Mojego Różańca - mieli w życiu i przy śmierci za braci wszystkich mieszkańców nieba

14. Odmawiający Mój Różaniec są Moimi dziećmi, a braćmi Jezusa Chrystusa, Syna Mojego Jednorodzonego

15. Nabożeństwo do Mego Różańca jest wielkim znakiem przeznaczenia do Nieba

 

Różaniec jest modlitwą piękną ale dość wymagającą, gdyż łatwo ją bezmyślnie powtarzać. Należy jak najprościej modlić się na różańcu. Zaczyna się od przeczytania rozważań lub fragmentu Ewangelii, następnie krótka refleksja nad przeczytanym tekstem oraz podanie intencji. Później można odmówić dziesiątkę. W różańcu chodzi o to, by nie tyle skupić się na technice odmawiania, ale aby rozważać poszczególne tajemnice oraz ich znaczenie. Taki różaniec staje się modlitwą ewangeliczną, wraz z Maryją przeżywamy kolejne momenty życia Jezusa.

 

Nie można traktować Różańca magicznie, przed czym przestrzegał Jan Paweł II. Istotą jest zasłuchanie, wniknięcie w Boże dary, stąd zawsze przed modlitwą zapraszamy Ducha Świętego.

 

Człowiek świecki powinien czuć się odpowiedzialny nie tylko za bycie w Kościele ale również za jego wzrost. Ważna jest troska o zbawienie swoje i innych. Dokonuje się to poprzez miłość Boga i bliźniego, modlitwę, dobre uczynki, a nawet cierpienie.

Program duchowy Żywego Różańca

1. Wypraszanie Miłosierdzia Bożego dla świata przez wstawiennictwo Maryi, Matki Bożej

2. Troska o wzrost wiary w duszach ludzkich

3. Rozprzestrzenianie modlitwy różańcowej

4. Wspieranie misyjnej działalności Kościoła

5. Troska o wierność nauczaniu Kościoła – za wzorem św. Dominika.

Części różańca

Cztery części różańca są streszczeniem Ewangelii, mówią bowiem o wcieleniu Syna Bożego (cz. I), królestwie Bożym (cz. II), odkupieniu człowieka (cz. III) i wyniesieniu go do chwały (cz. IV).

 

Tajemnice radosne:

1. Zwiastowanie Najświętszej Maryi Pannie

2. Nawiedzenie św. Elżbiety

3. Narodzenie Jezusa

4. Ofiarowanie Jezusa w świątyni jerozolimskiej

5. Odnalezienie Jezusa w świątyni

 

Tajemnice radosne pomagają zgłębiać prawdę, że Syn Boży stał się „Bogiem z nami”. Zamieszkał w ludzkiej wspólnocie i stając się bratem każdego, przyjął na siebie ludzkie ciało i ludzki los.

 

Tajemnice światła:

1. Chrzest Jezusa w Jordanie

2. Objawienie się Jezusa na weselu w Kanie

3. Głoszenie królestwa Bożego i wzywanie do nawrócenia

4. Przemienienie Jezusa na górze Tabor

5. Ustanowienie Eucharystii

 

Tajemnice te przedstawiają słowa i znaki Jezusa, który objawia Ojca, Jego miłosierdzie, miłość i niesłychaną troskę o człowieka. Chrystus ukazuje się jako „Światłość świata”. Jako ten, który „rzuca światło na życie przez Ewangelię”, a zarazem ogłasza, że wraz z Jego przyjściem nastało już królestwo Boże.

 

Tajemnice bolesne:

1. Modlitwa Jezusa w Ogrójcu

2. Biczowanie Jezusa

3. Ukoronowanie cierniem

4. Droga krzyżowa

5. Śmierć Jezusa na krzyżu

 

Rozpamiętując w modlitwie te wydarzenia, możemy sobie uświadomić, za jaką cenę każdy z nas został wykupiony z niewoli grzechu. Bóg pragnie, by wszyscy ludzie byli zbawieni i mogli razem z Maryją i ze świętymi cieszyć się życiem wiecznym w niebie. Tajemnice bolesne odsłaniają pełnię Bożej miłości, która dla człowieka jest gotowa stawić czoło potędze zła, pogardy i nienawiści.

 

Tajemnice chwalebne:

1. Zmartwychwstanie Jezusa

2. Wniebowstąpienie Jezusa

3. Zesłanie Ducha Świętego

4. Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny

5. Ukoronowanie Maryi na Królową nieba i ziemi.

 

Ten Boży plan, który wypełniony już jest wobec Maryi, rozważamy w tajemnicach chwalebnych. Wszystkie wydarzenia ewangeliczne są potwierdzeniem Bożych obietnic i zapowiedzią naszej chwały.

Różaniec modlitwą prostoty i głębi

Różaniec jest jedną z najbardziej popularnych modlitw na świecie. Sięgają do niej ludzie prości i wykształceni, duchowni i świeccy. Forma modlitwy znana jest w innych religiach, ale jako modlitwa maryjna charakterystyczna jest dla katolików.

 

Do odmawiania różańca wielokrotnie zachęcała Matka Boża w objawieniach: w Lourdes, La Salette, Fatimie i w Gietrzwałdzie. Wzywają do niej nieustannie pasterze Kościoła, a szczególnie Ojciec Święty Jan Paweł II: „Różaniec to moja ulubiona modlitwa! (...). Wspaniała w swej prostocie i głębi. W tej modlitwie powtarzamy po wielokroć słowa, które Dziewica Maryja usłyszała od Archanioła i od swej krewnej Elżbiety. Z tymi słowami łączy się cały Kościół. Na tle słów Zdrowaś Maryjo dusza uzmysławia sobie zasadnicze wydarzenia z życia Jezusa Chrystusa. (...). Modlitwa tak prosta i tak bogata. Z głębi mojego serca zachęcam wszystkich do jej odmawiania”.

 

Pod koniec XIX w. papież Leon XIII pisał, że różaniec uczy mądrego przeżywania swojej codzienności (cz. I), swoich cierpień (cz. II) oraz przygotowuje na życie przyszłe (cz. III). Jan Paweł II uzupełnił to spojrzenie na różaniec, stwierdzając, że pozwala on pojąć prawdę o człowieku: „Różaniec naprawdę pulsuje życiem ludzkim, by zharmonizować go z rytmem życia”. Zatrzymując się w tej modlitwie nad tajemnicą Chrystusa, prawdziwego Boga i prawdziwego Człowieka, możemy niejako w zwierciadle Chrystusa, w Jego świętym człowieczeństwie zobaczyć, rozpoznać oraz zrozumieć siebie i swoje życie. Różaniec naprawdę zasługuje, by wspólnota chrześcijańska ponownie go odkryła”. „Oby ten mój apel – nalega Ojciec Święty – nie popadł w zapomnienie niewysłuchany!”.

Historia Różańca

Za ojca Różańca świętego uważa się św. Dominika (1170-1221), któremu objawiła się Matka Najświętsza i zaleciła rozpowszechnianie tej modlitwy na całym świecie. Nie był to jednak Różaniec w dzisiejszej formie.

 

Różaniec stał się dla św. Dominika skuteczną bronią w walce z herezją albingensów. Legenda głosi, że to właśnie w czasie jednej z jego wypraw, w trakcie której zwalczał tę herezję, zrodziła się modlitwa różańcowa. Pomimo postów i modlitw posługa św. Dominika nie przynosiła owoców. Wówczas objawiła się Matka Boża i poleciła Dominikowi, by nie tylko głosił kazania, lecz by połączył je z odmawianiem tzw. Psałterza Maryi, czyli 150 Zdrowaś Maryjo i 15 Ojcze nasz. Od tej pory św. Dominik przeplatał swoje nauki modlitwą różańcową, w której rozważał wraz ze słuchaczami treści zawarte w głoszonych naukach.

 

Nazwa Różańca wywodzi się ze średniowiecza. W ówczesnej mentalności świat stworzony traktowano jako księgę mówiącą o Panu Bogu, a w przyrodzie dopatrywano się rzeczywistości duchowych. Szczególną rolę pełniły kwiaty, symbolizowały one różne cechy. Często też ofiarowano kwiaty Bogu i ukochanym osobom. Modlitwy traktowane były jako duchowe kwiaty. I dlatego odmawianie różańca porównywano z dawaniem Matce Bożej róż. Stąd modlitwę tę nazwano wieńcem z róż, czyli różańcem.

 

Ostateczny kształt modlitwy różańcowej ustalił się w XV dzięki dominikaninowi Alanowi z La Roche (1428-1475). On ustalił liczbę 150 „Zdrowaś Maryjo” na wzór 150 psalmów, które podzielił na dziesiątki poprzeplatane modlitwą „Ojcze nasz”. Dla rozpowszechniania tej modlitwy założył pierwsze bractwo różańcowe. Dzięki zakonowi dominikańskiemu modlitwa różańcowa już w XV wieku stała się znana w całym Kościele.